Konak

Hayatta amacı olan insanı severiz.
Onu girişe paspas ederiz.
Kırmızıya boyar, varaklarla süsleriz.
Arkasına saklanır, "ama"larını geri dönüşü olmayan kutuya atar,
Ve ona 'önden giden' nişanını takarız.
Köprüyü ona açtırtıp, suyu altından yürütürüz.
Gönlüne doluşur dilate ederiz, yetmezliğinde vallahi darılırız.
Aklı onu enfekte ederse mazallah bir koşu gider, aynasına 'kibir' diye yazarız.

                                                                                                     S.I.